Spiegel
Zondag heb ik de hele dag gefietst. Ik kwam er bij thuiskomst achter dat mijn zonnebril als sjabloon had gefunctioneerd; rood hoofd met witte bril.
Ik voelde wel wat pijn, maar ach, dat gaat wel over, ik was het snel genoeg vergeten, die rare verschijning. Toen er aangebeld werd werd ik opeens geconfronteerd met mezelf; schaamtevol begon ik excuses te maken en uit te leggen waarom ik er zo idioot uit zag:) Maar dat is raar.. het is dus zo dat het er niet is als er niet een buitenstaander bevestigd dat het er is. Hadden er geen spiegels bestaan en geen medemensen of anderszins als spiegel functionerende wezens dan had ik die schaamte niet gevoelt. Of als iedereen tegelijk een zonnebril op zijn gezicht had gebrand, dan had ik me één gevoeld met de rest. Net als tijdens de carnaval; het is nou eenmaal afgesproken dat het kan op afgesproken tijden, en vooral als we het maar veilig met z'n allen doen. Maar je bent gek als je er uit ziet alsof je carnaval gaat vieren in mei, in je eentje. Toch gek, die spiegelende mens.
Ik voelde wel wat pijn, maar ach, dat gaat wel over, ik was het snel genoeg vergeten, die rare verschijning. Toen er aangebeld werd werd ik opeens geconfronteerd met mezelf; schaamtevol begon ik excuses te maken en uit te leggen waarom ik er zo idioot uit zag:) Maar dat is raar.. het is dus zo dat het er niet is als er niet een buitenstaander bevestigd dat het er is. Hadden er geen spiegels bestaan en geen medemensen of anderszins als spiegel functionerende wezens dan had ik die schaamte niet gevoelt. Of als iedereen tegelijk een zonnebril op zijn gezicht had gebrand, dan had ik me één gevoeld met de rest. Net als tijdens de carnaval; het is nou eenmaal afgesproken dat het kan op afgesproken tijden, en vooral als we het maar veilig met z'n allen doen. Maar je bent gek als je er uit ziet alsof je carnaval gaat vieren in mei, in je eentje. Toch gek, die spiegelende mens.
Niet schoon genoeg
In het blauwe licht van het toilet wast Petra keer op keer haar handen. Schoon moeten ze. Ik vroeg me al af waarom ze zo vaak douchegel en zeep kocht. Ik heb het fragment gefilmd.
Fragmenten van mensen, dat wil ik laten zien. Omdat het ook momenten zijn die weer kunnen vervliegen. Zoals Petra die twee maanden geleden nog stemmen hoorde en nu niet meer; door het toegediende depot, zegt ze.
Of zoals de patiënten die nu patiënt zijn maar straks misschien ervaringsdeskundige. De staat waarin iets is vervliegt. Alles is in beweging.
Ook ik...
Fragmenten van mensen, dat wil ik laten zien. Omdat het ook momenten zijn die weer kunnen vervliegen. Zoals Petra die twee maanden geleden nog stemmen hoorde en nu niet meer; door het toegediende depot, zegt ze.
Of zoals de patiënten die nu patiënt zijn maar straks misschien ervaringsdeskundige. De staat waarin iets is vervliegt. Alles is in beweging.
Ook ik...
Paul
Paul woont op zichzelf. Hij vertelde mij dat kleine keuzes voor hem soms heel omvangrijk zijn. Het bestaat uit zo veel elementen, zoveel mogelijkheden dat het geheel moeilijk te overzien is. Hij gaat een opleiding doen tot ervaringsdeskundige bij de GGZE.
Wat ik toch heel interessant vind is het aspect dat de medewerker en de patiënt/cliënt binnen de GGZE vloeiend in elkaar over gaan. Dat is volgens mij van oudsher een belangrijk aspect van de identiteit van de GGZE (Grote Beek). Ik proefde het in de tekst dat ik las over het Rijks Krankzinnigen gesticht waar, toen het nog een hele afgesloten inrichting was, de bewoners en het personeel samen leefden binnen het ommuurde terrein.
Wat ik toch heel interessant vind is het aspect dat de medewerker en de patiënt/cliënt binnen de GGZE vloeiend in elkaar over gaan. Dat is volgens mij van oudsher een belangrijk aspect van de identiteit van de GGZE (Grote Beek). Ik proefde het in de tekst dat ik las over het Rijks Krankzinnigen gesticht waar, toen het nog een hele afgesloten inrichting was, de bewoners en het personeel samen leefden binnen het ommuurde terrein.
Jeannet
Jeannet woont weer op zichzelf, midden in de maatschappij, ze is opgenomen geweest bij de GGZE toen het niet goed met haar ging.
Ze pakt haar leven weer op en vertelde mij dat ze die ochtend in de tuin was gaan hardlopen. Ze schetste een beeld dat ik wil verbeelden:) De afspraak staat!
Ze pakt haar leven weer op en vertelde mij dat ze die ochtend in de tuin was gaan hardlopen. Ze schetste een beeld dat ik wil verbeelden:) De afspraak staat!
Mark
Mark heeft asperger. Hij vind in zijn beroep als postbode een plek waar zijn omgeving op hem is aangepast. De situatie van mark is een mooi voorbeeld waar in de maatschappij de norm vervormt. Ik mag morgen contact opnemen met zijn werkgever en ik hoop dat ik een interview mag afnemen:) Het zou wel eens een filmpje kunnen worden waarin ik op subtiele wijze de norm vervreemd aan de hand van aspecten waar deze werkgever verschilt van de reguliere werkgever en waar de werknemer verschilt van de reguliere werknemer.
Petra
Petra hoort stemmen en voelt dat ze in de gaten gehouden wordt. Ze leeft op de Grote Beek "samen"met andere individuen die net als haar de werkelijkheid beleven op een geheel eigen wijze. Elke dag koopt ze van haar tientje zakgeld sjag, sigaretten en douchegel of een zeepje. Ze nam mij even mee in haar wereld.
XXODD
Voor mijn project 'XXODD' verblijf ik deze week enkele dagen in Eindhoven. Waarschijnlijk in een hotel, maar misschien intern bij de GGZE.. Ik heb in ieder geval voor mijn volgende bezoek gevraagd of er ook een bed over is in de instelling zodat ik bij wijze van "artist in residence" intern onderzoek kan doen.
XXODD
"Odd betekent 'afwijkend' en xodd is 'de factor van afwijking' die in wiskundige berekeningen wordt gebruikt.
Mijn "nieuwe"project heet XXODD
De komende dagen verblijf in in Eindhoven om "intern"aan mijn project te werken. Ik heb er zin in :)
Even een stukje uit mijn projectvoorstel;
Bijna 100 jaar geleden is het 'rijks krankzinnigen gesticht' (RKG) gevestigd aan de rand van Eindhoven, gekken werden “verbannen” naar die plek in het bos, ver weg van de bewoonde wereld omdat de maatschappij er geen last van mocht ondervinden. De bouw en het terrein kenmerkte zich door grote robuuste gebouwen met hoog ommuurde binnentuinen waar, naast patienten ook de medewerkers achter gesloten deuren leefden. Nu, anno 2012 heet dit landgoed ´De Grote Beek´, de hoofdlocatie van de Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven en de Kempen. Het is een open Landgoed waarbij gastvrijheid hoog in het vaandel staan. Dit voor cliënten, familie, medewerkers en bewoners uit de stad Eindhoven. De tekening op de muur op de eerste etage van het bestuursgebouw laat een plattegrond zien uit 1920 waarop het terrein met daarop de gebouwen van het RKG staat afgebeeld, waaronder het gebouw waarin ik me op dit moment bevind. Het terrein is omgeven door bos. Door verstedelijking is in de loop der jaren gestaag de stad dichterbij de instelling is gegroeid. Aangezien de instelling in de loop der jaren ook steeds opener en toegankelijker is geworden is het een mooie , bijna organische ontwikkeling dat de twee werelden naar elkaar toe gegroeit zijn. In theorie heel mooi, maar in hoeverre is de psychiatrie eigenlijk echt geaccepteerd door de maatschappij? Plattegronden van 70 jaar geleden tot nu laten zien dat ondanks de groei van de stad, de instelling altijd aan de rand van Eindhoven blijft. Aan de rand van de samenleving?
Mijn "nieuwe"project heet XXODD
De komende dagen verblijf in in Eindhoven om "intern"aan mijn project te werken. Ik heb er zin in :)
Even een stukje uit mijn projectvoorstel;
Bijna 100 jaar geleden is het 'rijks krankzinnigen gesticht' (RKG) gevestigd aan de rand van Eindhoven, gekken werden “verbannen” naar die plek in het bos, ver weg van de bewoonde wereld omdat de maatschappij er geen last van mocht ondervinden. De bouw en het terrein kenmerkte zich door grote robuuste gebouwen met hoog ommuurde binnentuinen waar, naast patienten ook de medewerkers achter gesloten deuren leefden. Nu, anno 2012 heet dit landgoed ´De Grote Beek´, de hoofdlocatie van de Geestelijke Gezondheidszorg Eindhoven en de Kempen. Het is een open Landgoed waarbij gastvrijheid hoog in het vaandel staan. Dit voor cliënten, familie, medewerkers en bewoners uit de stad Eindhoven. De tekening op de muur op de eerste etage van het bestuursgebouw laat een plattegrond zien uit 1920 waarop het terrein met daarop de gebouwen van het RKG staat afgebeeld, waaronder het gebouw waarin ik me op dit moment bevind. Het terrein is omgeven door bos. Door verstedelijking is in de loop der jaren gestaag de stad dichterbij de instelling is gegroeid. Aangezien de instelling in de loop der jaren ook steeds opener en toegankelijker is geworden is het een mooie , bijna organische ontwikkeling dat de twee werelden naar elkaar toe gegroeit zijn. In theorie heel mooi, maar in hoeverre is de psychiatrie eigenlijk echt geaccepteerd door de maatschappij? Plattegronden van 70 jaar geleden tot nu laten zien dat ondanks de groei van de stad, de instelling altijd aan de rand van Eindhoven blijft. Aan de rand van de samenleving?
Abonneren op:
Posts (Atom)