Zondag heb ik de hele dag gefietst. Ik kwam er bij thuiskomst achter dat mijn zonnebril als sjabloon had gefunctioneerd; rood hoofd met witte bril.
Ik voelde wel wat pijn, maar ach, dat gaat wel over, ik was het snel genoeg vergeten, die rare verschijning. Toen er aangebeld werd werd ik opeens geconfronteerd met mezelf; schaamtevol begon ik excuses te maken en uit te leggen waarom ik er zo idioot uit zag:) Maar dat is raar.. het is dus zo dat het er niet is als er niet een buitenstaander bevestigd dat het er is. Hadden er geen spiegels bestaan en geen medemensen of anderszins als spiegel functionerende wezens dan had ik die schaamte niet gevoelt. Of als iedereen tegelijk een zonnebril op zijn gezicht had gebrand, dan had ik me één gevoeld met de rest. Net als tijdens de carnaval; het is nou eenmaal afgesproken dat het kan op afgesproken tijden, en vooral als we het maar veilig met z'n allen doen. Maar je bent gek als je er uit ziet alsof je carnaval gaat vieren in mei, in je eentje. Toch gek, die spiegelende mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten