Gister gaf ik aan de geportretteerden hun portret. De eerste die ik opzocht was Petra; ze was blij met haar foto's. Eerlijk zei ze welke ze wel en welke ze niet wilde hebben, zoals de drie foto's die ik had genomen door haar witte gordijnen vond ze maar vaag; die hoef ik niet! Ze koos een paar foto's waar ze mooi op stond.
Daarna benaderde ik de poncho-man. Hij wilde zijn foto niet zien. Hij vroeg me wat ik er mee ging doen. 'In het bestuursgebouw ga ik exposeren', zei ik.
Toen ik hem vroeg wat hij vandaag ging doen, antwoordde hij 'aapjes kijken in het bestuursgebouw'.
Daarna kwam ik Steven tegen en zei dat ik hem zijn portret wilde geven. Toen hij hem van mij aannam zei hij 'o, lelijk portret'.'lelijjjk'
Dit was wederom een confrontatie met het "uiterlijke". Ik vind ze mooi, gewoon zoals ze zijn. Maar toch worden de portretten slechts van de buitenkant bezien. Terug naar de kunst van het weglaten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten